Selected article:

Caption Cultuur

De laatste keer dat ik in kaart bracht hoeveel werk d/Dove kunstenaars en kunstenaars met een beperking leveren om kritische vragen te stellen over video’s die captions gebruiken, was voor mijn essay ‘Critical Creative Corrective Cacophonous Comical: Closed Captions’ in Mousse in 2018. Ik was (en blijf) geïnteresseerd in kunst als een instrument om, in de eerste plaats, te wijzen op de effecten van de al te vaak afwezige captions, dikwijls door toeschouwers te verplaatsen in de situatie van de d/Dove mensen in het publiek, die informatie missen of worden uitgesloten van een grap. Ten tweede, om kritiek te geven op de ontoereikendheid ervan – vaak met een dosis humor – door te wijzen op de absurde situaties die ontstaan als je geluiden in woorden probeert te vertalen en op de fouten door automatisering, of door het feit te betreuren dat video’s meestal horende en ziende mensen op de eerste plaats stellen. En ten derde, om de aandacht te richten op een vorm van video die op verschillende, flexibele manieren toegankelijk is, of om van die vorm een prototype te maken.

In 2018 zijn de dingen veranderd en in vele opzichten toch ook niet. Er hebben zich nu zelfs nog meer kunstenaars aangesloten bij de roep om meer toegankelijke media: ik ben bijzonder enthousiast over de video El Dios Acostado (2020) van Alex Dolores Salerno, een video die niet enkel gaat over toegang in de vorm van captions, maar ook in de vorm van ondertitels (de eerste vertalen alle geluiden, de laatste focussen op de gesproken dialoog en vertalen vaak van een taal in een andere). In 2020 bracht Netflix een serie uit, Deaf U, die vooral in Amerikaanse Gebarentaal (ASL) is: hier zijn het de kijkers die geen ASL kennen die op captions moeten vertrouwen. Parasite (2019) won als eerste niet-Engelstalige film een Oscar voor de beste film, wat betekent dat de leden van de Academy moesten vertrouwen op ondertitels. En ik hoorde dat video’s met captions op TikTok min of meer de norm zijn – in tegenstelling tot Instagram en andere platforms. Het wordt steeds duidelijker dat we vandaag allemaal content producers zijn die de verantwoordelijkheid moeten nemen om captions te maken en om de dingen die we op sociale media delen te beschrijven.

Ondanks deze bemoedigende verandering en het toenemende omarmen van de handicapcultuur door de kunstwereld, ben ik er niet van overtuigd dat dit vertaald wordt in een grotere toegankelijkheid in de kunsten op de manier waarop dat zou moeten. Ik zag onder andere, want er waren nog meer verbijsterende gevallen, een videoprogramma zonder captions dat vernoemd was naar een werk over captions van een kunstenaar met een beperking en ik las ook verschillende essays die een beperking behandelen alsof het een soort theoretisch dilemma is, in plaats van een reële beleving en een gepolitiseerde realiteit. Hoewel kunstenaars vooroplopen om toegankelijke media voor de toekomst te bedenken, is het zeker geen voorbeeld van een avant-garde die in de mainstream naar binnen sijpelt: als het op toegang aankomt, ligt kunst ver achterop bij de mainstream media. A Recipe for Disaster (2018) van Carolyn Lazard maakt dat duidelijk: hen gebruikt een aflevering van het WGBH-televisieprogramma ‘The French Chef’ van Julia Child, het eerste televisieprogramma met open captions, die niet aan- of uitgezet kunnen worden. Ik kan maar moeilijk begrijpen hoe de kunstwereld de handicapcultuur kan omarmen zonder acht te slaan op de roep van kunstenaars met een beperking om meer toegang. Dus vragen we het hier nog maar eens.

Emily Watlington is schrijver, curator en adjunct-hoofdredacteur bij Art in America. Ze schrijft over thema’s zoals kunst, design, disability justice en feminisme. In 2018 ontving ze de Vera List-schrijfprijs in de visuele kunsten en in 2020 de Theorist Award van C/O Berlin.

Note de traduction : nous avons traduit le mot anglais « d/Deaf » originalement utilisé dans le texte en « s/Sourds ». En anglais « petit D sourd » désigne les personnes qui sont médicalement sourdes, mais qui ne précisent pas nécessairement qu’elles s’identifient avec la communauté sourde. Le mot « grand D sourd » a une connotation plus activiste et désigne les personnes sourdes qui se reconnaissent dans la culture sourde. Voir par exemple: https://cad.ca/fr/dossiers-sur-la-surdite/la-terminologie.