Selected article:

The Royal Opera House (met toneelcaptions)

Een toneelstuk. Een volledig zwarte cast in een Zuid-Afrikaans township: we zien hoe ze hun liederen zingen en hun instrumenten bespelen. We volgen een jongen door de townships, we zien hoe zijn moeder door rebellensoldaten wordt vermoord, een nieuwe strook bloedplassen op de grond, de jongen slaapt naast haar lijk.

[geluid van sprakeloze armoede]

We zien hoe de jongen door zijn oom wordt gered die uiteindelijk ook wordt neergeschoten terwijl hij de jongen probeert te beschermen, we zien hoe de jongen zijn nicht vindt die haar eigen boontjes dopt en de jongen met tegenzin helpt. We zien hoe ook zij wordt neergeschoten.

[geluid van bloed in de lucht]

We zien hoe de jongen op straat opgroeit en alle talen leert en een ritselaar wordt, een man van de wereld, we zien hoe hij trouwt met een vrouw die hem enkel omwille van het geld wil. We zien niet waar de vrouw vandaan komt of waarvoor ze op de vlucht is of waarin ze gevangen zou kunnen zitten.

[geluid van nieuwere leegte]

We zien hoe de jongen met de vrouw trouwt omdat hij een en al flitsende bezigheid is, we zien hem hard werken en nog harder dromen, we zien de jongen grenzen overschrijden, proberen om bij dat klatergoud te komen, die ene specificiteit, dat ene atoom op de glanzende oppervlakte die we Amerika noemen.

[geluid van een spiegel die weigert te reflecteren]

Er wordt ons gevraagd om meer medeleven te voelen voor de man die er levend uitkomt dan voor iemand die gevangen zit in armoede, we zien hoe zijn beste vriend wordt doodgestoken bij een overval, we zien hoe de jongen zich over het lijk van zijn vriend buigt, we zien al die lichamen in de Royal Court vlak bij het British Museum waar zwarte en bruine lichamen van oudsher werden tentoongesteld in menselijke dierentuinen.

[geluid van Engels dat scherper wordt]

De olie of de Coca-Cola Company of landrechten of staatsgrepen of de wapenindustrie of de farmaceutische bedrijven zien we niet. We zien niet wie de schepen bezit, wie het land bezit, wie het bedrijf bezit, wie de weg bezit. We maken ons niet vuil aan details die het ingewikkeld maken, we zien niet wiens lichaam wordt achtergelaten in de woestijn, of in een straat in de stad of in een oceaan. We zien hoe mannen op het podium misdadig worden door capuchons over hun hoofden te trekken.

[Amerikaanse muziek]

We zien hoe ze hun gezicht verbergen, we zien hoe ze een wapen of mes in hun zak hebben of een gouden tand in hun tandvlees. We zien hoe alle zwarte lichamen in dit stuk de witte man verbergen die het schreef.

[geluid van het toekomstige werken]

De schrijver, opgeleid aan Rhodes en de universiteit van Oxford, heeft zich op de een of andere manier bevrijd van zijn eigen geschiedenis. We horen een zin in het stuk waarin de jongen, ouder nu, vlak voor hij de Amerikaanse grens oversteekt, zegt, Ik ga mijn eigen verhaal schrijven

[niet te stoppen gezang]

en dit is waar iedereen in The Royal Opera House, zwart, wit, wat dan ook, gaat rechtstaan en roept en gilt en applaudisseert en schreeuwt en geen enkele van de stiltes, geen enkele ervan wordt gevuld.

Raymond Antrobus is geboren in Londen uit een Engelse moeder en een Jamaicaanse vader. Hij is fellow van Cave Canem en auteur van The Perseverance en All The Names Given, allebei dit jaar in de VS door Tin House uitgegeven. Zijn eerste prentenboek voor kinderen, Can Bears Ski?, werd geïllustreerd door Polly Dunbar en uitgegeven door Candlewick Press. Zijn werk kwam onder andere al aan bod bij NPR, BBC, The Guardian, Lit Hub en POETRY Magazine.