Selected article:

Letter, Letter, Letter, Letter = Woord

Vingerspelling is inherent aan de Amerikaanse Gebarentaal (ASL). Ze heeft haar eigen iconische werkelijkheid en prosodie; keuzes over wanneer te vingerspellen kan impact hebben op de grammaticale functies van een woord. In een conversatie zorgt de keuze om een woord dat ook in gebaren kan worden uitgedrukt te vingerspellen voor een bijzondere nadruk - ironie, enthousiasme, frustratie, sarcasme, plezier. Geschreven tekst in informele ruimten voor Dove mensen op het internet heeft voor mij soms het effect van een vertaling in vingerspelling, zoals ‘het was g e w e l d i g’. Is dat dezelfde orthografische nadruk als wanneer iemand online met een lijzige stem zou zeggen ‘het was geweeeeldig’, of zou uitroepen ‘het was GEWELDIG’? In het gebaar zou dat blijken door lang aangehouden bewegingen of overdreven kracht; het zou onderhoudend zijn, uitbundig. Overtollige klinkers of hoofdletters zijn een aanwijzing voor de emotionele content.

Maar ik moet altijd denken aan een gesprek dat ik had met een oudere Dove vrouw over hoe ze een huwelijk vol misbruik met een horende man overleefde. Ze zei dat hij zo lief was toen ze met elkaar uitgingen maar eens ze getrouwd waren gebruikte hij geen gebarentaal meer en begon hij haar te slaan. ‘Maar ik hield van hem’, zei ze. Ze gebruikte geen gebarentaal voor ‘hield van’; ze spelde het met haar vingers. ‘Maar ik h i e l d van hem.’ Ze nam het woord vast in haar hand, nam het uit elkaar, vervreemde het van zichzelf, gaf gewicht aan elk deel ervan. Ze had gebarentaal kunnen gebruiken voor ‘houden van’, maar het zou iets anders hebben betekend, iets wat meer ingehouden was, betrouwbaar.

Hoe zou die keuze in captions tot uiting komen? Het woord ‘caption’ komt van het Latijnse woord dat ‘grijpen’ betekent. Captions werden enkel wat ze nu zijn door een trage etymologische evolutie, gaande van met geweld grijpen, over de wettelijke certificaten van ‘caption’ en gewoon ‘caption’ dat verwijst naar de titel in die wettelijke documenten, tot hoe die ‘captions’ samenvatten wat er gebeurt in een tekening of film – de dialoog, de informatie. Het is een grijpen van wat vroeger materiële goederen waren, maar nu is het enkel een idee. Captions vangen iets of proberen dat.

Maar het blijkt toch een basispakket te zijn. De overmaat aan emotioneel of ironisch gewicht wordt niet duidelijk in gesloten captions. Als we hoofdletters zouden gebruiken en verschillende leestekens zouden toevoegen op super spannende momenten, zoals Sally Field die ‘Waarom? Waarom? Waarom?’ schreeuwt op de begrafenis van haar dochter in Steel Magnolias, of Sean Penn in Mystic River (‘Is dat mijn dochter daar?’, uitgesproken in een heftige kreet), dan zou het een grap worden. De emotionele lading zou voor zichzelf moeten spreken, via lichaamsbeweging, fysieke expressie, volume en stemhoogte. Maar wat als de persoon ervoor kiest zich om uit te drukken via een taalkundige keuze?

Als het enkel voor de nadruk is, voelt vingerspelling anders aan. Het heeft een ander effect dan het ‘ha-ee-ie-el-dee’ of ‘gee-ee-wee-el-dee-i-gee’ van het luidop spellen. Bij vingerspelling doet er zich een gefaseerde ruimtelijke volledigheid voor in die specifieke situaties, een verplichting voor de luisteraar om te wachten, de tijd te nemen om aandacht te besteden aan het woord dat de spreker gekozen heeft, aan de ironie en de ideologische broosheid ervan.

Onlangs vroeg er online een Dove vrouw aan haar Dove vader in ASL wat hij zou doen als hij een miljoen dollar had. Hij zei, ‘D r o m e n, in mijn dromen!’

Ariel Baker-Gibbs werkt aan haar PhD Engelse literatuur aan UC Berkeley over hoe het concept van de jongvolwassene, over een variatie van genres heen, hedendaagse attitudes tegenover tijd laat zien. Als tweetalig denker onderzoekt Baker-Gibbs ook thema's zoals vertaling, belichaming, queerness, handicap en geografie en schrijft ze daar ook over.