Gary Bigot

GB: Dat was toen voornamelijk in het ICC in Antwerpen.

GB: Het eerste contact is eigenlijk moeilijk te zeggen maar dat was toch met het ICC in Antwerpen. Daar werd al iets met video gedaan toen. Maar hoe ben ik ertoe gekomen om uiteindelijk dat medium te gebruiken? Ik werkte toen reeds een beetje met foto’s, als ik me goed herinner. De foto’s die ik toonde waren eigenlijk ook min of meer een serie dus het was logisch dat ik eigenlijk in plaats van verschillende foto’s overstapte naar doorlopende beeldvorming.

GB: Dat was eigenlijk een fysiek beleven van de ruimte. Niet enkel het fysiek beleven maar ook een vorm om kennis te formuleren en dan stelt zich het probleem in welke vorm die kennis geformuleerd moet worden. Dat was voor mij dan logisch dat het ook op zo’n abstract mogelijke manier was en dan was dat juist eigenlijk een getal, een hoeveelheid, een kwantum. Dat was voor mij de meest logische structuur of de meest logische kennisvorm waarin die fysieke belevenis van de ruimte geformuleerd wordt. Dat was eigenlijk ook een heel open kennisvorm want het was heel concreet maar toch ook heel open van vorm: wat wil dat zeggen een getal? Dat is ook erg relatief uiteindelijk. Dus dan blijven we ook in een open ruimte van materiële formulering.

GB: Hoe bedoelt u?

GB: Op een andere manier video proberen te benaderen, bedoelt u?

GB: Met wie was dat? Dat herinner ik mij niet meer. Dat was met iemand van het ICC.

GB: Het was met die ploeg, ja. In die tijd was er wel een statief maar het materieel was eigenlijk heel beperkt. Je kon jezelf ook moeilijk opnemen. Je had altijd een tweede persoon nodig om het materieel en de camera te dragen natuurlijk.

GB: Dat was een beetje wederzijds. Ik weet eigenlijk niet hoe dat gebeurd is. Dat herinner ik mij niet meer. Ik denk wel dat ik het misschien uiteindelijk gevraagd heb. Maar er is eigenlijk direct een positieve respons gekomen.

GB: Welke apparatuur ik toen heb gebruikt voor de opname van Perception Vague Vidéo herinner ik mij niet meer. Dat was toen samen met Fernand Spillemaeckers en met meneer Lebeer. Meneer Spillemaeckers had mijn werk dus gezien op La Jeune Peinture Belge in 1975 geloof ik en zo zijn we eigenlijk in contact gekomen. Hij heeft mij voorgesteld dan ook samen met meneer Lebeer iets te doen bij hen of met de galerij. Meneer Lebeer in die tijd was eigenlijk van plan om samen te werken met Fernand Spillemaeckers: of de galerij over te nemen of samen te werken. Dat was toen ergens ook in Elsene. Dan heb ik eigenlijk beslist om een video-installatie te realiseren met het fysische beleven van een ruimte maar dan de waarneming rechtstreeks door de camera te doen. De camera van de video was dan op heel dichtbij afgesteld. Het beeld was enkel scherp net wanneer het heel dichtbij was dus als je gewoon kijkt in de ruimte was alles flou, vaag. Dus, ik wandelde eigenlijk door die ruimte enkel kijkende door die camera en als je dan dicht aan de wand kwam, kon je fysiek niet verdergaan en dan werd het beeld ook duidelijk. Dus dan zette ik gewoon een kruisje tegen die muur om te zien oké dat is een fysieke limiet geweest van die ruimte. Zo heb ik verschillende keren die ruimte doorkruist. De beeldvorming op de opname geeft dat ook weer. Het is eigenlijk een heel flou, blanco beeld en soms wordt het een beetje duidelijker en wordt er een kruisje gezet tegen de muur en daar blijft het uiteindelijk bij, bij die waarneming. Maar die tentoonstelling is dan daarna nog gecompleteerd geweest door als die te bezichtigen was. Ik had dan nog een groot aquarium gezet dat gevuld was met water en daar had ik dan bloem ingedaan dus dat was eigenlijk dan ook een troebel water. Dat was eigenlijk dus een rappel van de floue ruimte tegenover het aquarium.

GB: Ja, dat is eigenlijk een subtitel. Dat is een beetje gecompliceerd en dat was eigenlijk niet echt nodig. In die tijd had ik dat Connaissance analytique genoemd omdat ik verschillende dingen analyseerde. Daarna de Connaissance Synthetique. Ik gebruikte dan eigenlijk die kennisvorm omdat je een bepaalde kennis opdoet, bijvoorbeeld in een getal of een hoeveelheid, maar dat moet ook voor iets kunnen dienen. Dus dat werd dan altijd gebruikt in iets anders, in een andere handeling of in een andere samenstelling van objecten of eender wat. De kennis die opgedaan werd door het fysiek beleven van de ruimte en beperkt door eigenlijk een hoeveelheidskennis, werd uiteindelijk toch gebruikt in iets anders. Dus het liep eigenlijk door in iets. Dan stelde ik dat samen als zijnde equivalenten wat natuurlijk ook erg eigenaardig is want het zijn twee erg verschillende zaken. Maar het zijn dus equivalenten die door iedereen anders kunnen geïnterpreteerd worden van zijnde ja men noemt dat equivalenten maar het is dus toch verschillend en dat is het verschil met het ene en het andere. Het wordt zo een hele dynamische belevenis van de mensen die het eigenlijk bekijken.

GB: De installatie zelf? Dat was eigenlijk dus de monitor waarop die video werd getoond en dan eigenlijk dat aquarium en dat was het.

GB: Kijk, dat aquarium is uiteindelijk verdwenen en die video is blijven bestaan en dat functioneert autonoom ook. Maar het maakte dus eigenlijk wel deel uit van een object dat er min of meer bijhoorde.

GB: Waarom niet? Een volledige reconstructie eigenlijk he. Het is eigenlijk ook het medium video dat uiteindelijk iets is wat verder gebruikt werd in iets anders. Het is geen eindpunt. Ook dat werk dat ik eigenlijk al toonde op de Jonge Belgische Schilderkunst in 1975 dat was al een analyse van ruimte en hergebruiken van de kennis. Het was een hele serie van 150 verschillende foto’s die gewoon tegen de muur gespeten waren. Dat was eigenlijk ook een beeldvorming, een verloop in de tijd, zeg maar.

GB: Dat moet iets na 1975 geweest zijn want Fernand heeft dus mijn werk gezien in 1975. Dus laat ons zeggen in 1976.

GB: Welk werk werd daar toen getoond?

GB: Daar ben ik eigenlijk niet van op de hoogte dus het zal waarschijnlijk gewoon de video zijn die daar getoond werd. Zonder het aquarium.

GB: Ah, dat was een tentoonstelling in het Paleis voor Schone Kunsten?

GB: Ahja, het Bonnefantenmuseum. Jan Debbaut was toen conservator van het Bonnefantenmuseum in die tijd.

GB: Dat was enkel dus het videowerk dat getoond werd?

GB: Ja, juist hetzelfde. Het resultaat van de video-opname dus.

GB: Er waren misschien wel andere kunstenaars want in het MTL was er in die tijd een leidinggevende galerij in die tijd van alles wat conceptueel was. Ik kan me nu niet zo direct voorstellen wie eigenlijk. De andere tentoonstelling bij MTL was dan een serie foto’s die ik getoond heb 1 of 2 jaar later.

GB: Ja, dat was het enige. Was dat nu ook niet mijn laatste videowerk? Ik weet niet of ik daarna nog videowerken heb gerealiseerd.

GB: Ahja! Maar hebben jullie die video kunnen terugvinden?

GB: Dat is eigenlijk ook een fysieke belevenis van ruimte. Ook door de waarneming van de videocamera maar het was op een heel andere locatie. Het was ergens in de omgeving van Gent, ergens op een domein. Er was een grote vijver en in het midden was daar eigenlijk een eiland maar dat was fysiek onbereikbaar omdat er water tussen lag. De video-opname bestond eigenlijk uit herhaaldelijk weglopen en terug proberen naar het eiland gaan maar altijd weer worden stopgezet door de limiet van het water. Dus dat was een fysieke belevenis van een bepaalde grenssituatie. Er kwamen ook nog kwantitatieve kenniscijfers bij denk ik, ik herinner het mij niet meer. Op een bepaald moment zijn we met de video overgestapt naar de overkant door het water en hebben we de tegenovergestelde richting gefilmd, als ik het mij goed voorheb. Zo is het dus eigenlijk tot stand gekomen.

GB: Ja, ik wou geen ander werk tonen. Ik was toen al in een periode dat ik een beetje afstand begon te nemen van de kunstwereld. Vanaf de Biënnale eigenlijk in 1978 heb ik veel zaken weggeduwd, zal ik zeggen. Maar ik wou dus geen echt werk tonen en enkel dit videowerk dat speciaal voor de tentoonstelling was gerealiseerd.

GB: Nee, dat was een groepstentoonstelling van hedendaagse kunst in België. Dat was toen een belangrijke tentoonstelling in Gent in het museum. En hoe ik mijn werk getoond heb: een monitor die op de grond stond en meer kwam daar niet bij eigenlijk. Dat was heel discreet en afwezig tegenover de andere werken die heel imponenter waren. Het was altijd moeilijker om naar een video te kijken want dat vraagt altijd concentratie en en disponibilité. Het vraagt een andere instelling.

GB: Ja dat is opgenomen door de BRT of de VRT of de Franse televisie?

GB: Ja, dat was eigenlijk een kleine passage door welk televisie-programma?

GB: En dat was Busine die dat organiseerde?

GB: Ahja, Bussy. Dat was omdat ik dat jaar ook op de Biënnale van Venetië België vertegenwoordigde dus wou hij een presentatie van mij doen. Ik zei ja maar laten we het heel eenvoudig houden en juist ergens iets klein realiseren. En dat was hoe dat toen functioneerde. Hebt u die opname nog teruggevonden?

GB: Ja, die zijn ter plaatse komen opnemen.

GB: Nee, dat is nog iets anders. Dat is eigenlijk een heel eenvoudige performance. Hoe was dta nu weer gestructureerd? Dat is zelfs toen bij mij thuis opgenomen. Tussen de twee vensters was er nog een kleine ruimte. Ik ging dan naar het venster, ik zette daar één. Ik deed de deur open van het venster,twee. En dan ging ik op het balkon staan, drie. En dat was het eigenlijk.

GB: Nee, dat was eigenlijk enkel met RTBF dat dat toen gerealiseerd was en dat was eigenlijk ook voor hen gerealiseerd ook om gepresenteerd te worden voor hun televisie-programma.

GB: Ik zou dat moeten zien om dat te kunnen zeggen.

GB: Ja.

GB: Ja, dat zal wel, maar ze zullen dat dan misschien anders genoemd hebben.

GB: Ik zie eigenlijk geen verband tussen Vidéo-performance 1-2-3 en het SMAK in Gent.

Gb: Ja, dat is toen opgenomen in La Cambre met meneer ? Goh, hoe heette hij weer? Hij is erg actief geweest op het Paleis voor Schone Kunsten nadien, geloof ik.

GB: Ja. Dat heb ik toen met hem dus gerealiseerd. Hij deed de opname van de camera.

GB: Dat was in La Cambre en dat was eigenlijk in de Rue Royale, in de Koningsstraat.

GB: Of heeft hij dat gehuurd? Of heeft hij dat ontleend van iemand? Of heeft hij dat ontleend van het ICC toen? Dat weet ik niet. Is meneer Baudson nog altijd actief in Brussel?

GB: Dat was gewoon eigenlijk een werk tijdens het jaar dat ik nog student was. Dat was ook een erg aparte situatie eigenlijk: ik was nog student en ik had eerst enkele jaren academie in Antwerpen gedaan en dan ben ik naar Brussel gegaan en dan heb ik mij ingeschreven in Ter Kamere dus ik was daar iets ouder dan de leerlingen van hetzelfde jaar maar er was niet zoveel verschil. Maar ik was eigenlijk heel vroeg in contact geraakt met de galerie MTL want ik was toen eigenlijk ook nog een leerling op Ter Kamere en op de Biënnale van Venetië zat ik eigenlijk ook in mijn laatste jaar op Ter Kamere, dus ik was eigenlijk nog student en ook al kunstenaar die wat op de voorgrond treedde. Dat was soms een vervelende situatie met de professoren aan Ter Kamere, in die tijd toch. Niet in het begin, want in het begin was er de leraar Jo Delahaut, een heel open-minded persoon. Je kon doen in zijn atelier wat je eigenlijk wou. Er viel met hem te discuteren op alle vlakken van Ooosterse filosofie en wetenschap en al die zaken. Dus het was een heel interessant persoon. Het laatste jaar is hij met pensioen gegaan en werd hij vervangen door een persoon, ik ben zijn naam vergeten, en dat was helemaal het tegenovergestelde. De directie was dat laatste jaar ook erg veranderd. Dat was dan ook alles concept, of eender wat, moest weg, dat mocht niet. Alles moest terug naar schilderkunst en als het geen schilderkunst was: geen toegang meer tot Ter Kamere. Dat was van het ene radicaal naar de andere situatie in eenzelfde jaar. Dat maakte eigenlijk dat ik op dat jaar op de Biënnale van Venetië was met een werk dat helemaal niet in overeenstemming was met dus die nieuwe filosofie van Ter Kamere en daar zaten ze natuurlijk heel verveeld mee. Dat maakt dat ze mij gebuisd hebben dat jaar.

GB: Nee, dat was een hele serie van foto’s van een groot formaat.

GB: Nee.

GB: Wie heeft er toen ook nog eigenlijk video gemaakt met het ICC? Was dat Jano?

GB: Ja, die heeft, geloof ik, ook werken gemaakt met La Cambre of het ICC in Antwerpen. Ik herinner het mij niet meer juist. Dan zijn we eigenlijk ook nog met die installatie daarna met het Paleis van Schone Kunsten van Charleroi (?). Dat was eigenlijk ook een video maar eerder opgesteld als een gesloten circuit.

GB: Ja, dat is Miroir Cognitif.

GB: Dat was eigenlijk ook weer kennis opdoen. Hoe was dat nu weer juist gestructureerd? Ik had gevraagd naar dat men in een klei mijn hoofd zou maken en dan wou ik ook een encephalograph, voor de hersenactiviteit op te nemen. En dan wou ik ook twee camera’s. Dus ik zat eigenlijk tegenover mijn hoofd dat daar stond, dit was trouwens tijdens een periode dat ik heel actief aan yoga deed. Ik concentreerde mij op mijn hoofd dat daar stond, mijn encephalograph. Dat werd natuurlijk opgenomen die activeit, dat werd gefilmd op,, het machine die al die golvingen opnam daar stond een camera op. Dat beeld werd naar mij teruggebracht en achter mijn hoofd stond dan eigenlijk het scherm waar ik de activiteit van mij hoofd kon bekijken. Dat was eigenlijk een meditatie op mijn cerebrale activiteit. Ze vonden dat eigenlijk heel interessant want daarna heeft de psychiatrie van het hospitaal van Luik of Charleroi gezegd van dat willen we wel eens terug hernemen maar dan eigenlijk meer in een klinische omgeving en niet in een artistieke omdat eigenlijk beter te kunnen bestuderen. Zij vonden dat eigenlijk heel interessant dat de concentratie van eigenlijk de activiteit van het... als meditatie... ze hadden dat nooit van tevoren uitgeprobeerd. Ze vonden dat heel interessant maar dat is eigenlijk nooit gebeurd. Spijtig genoeg want anders hadden we een heel wetenschappelijk resultaat kunnen hebben van eventueel die installatie wat ook interessant had geweest. En dan daarna in de tweede fase was er dus echt concentratie op het beeld van die activiteit en daarna ben ik eigenlijk zogezegd als kunstenaar dat hoofd beginnen te bewerken en die kapot beginnen kneden. En natuurlijk dat resultaat van het beeld van de hersenactiviteit verandert dan ook helemaal. Dat was dus eigenlijk die installatie en performance.

GB: Neen, dat was enkel een rechtstreekse doorgave. Er is geen opname van gebeurd.

GB: Ik denk inderdaad dat dat het allerlaatste is.

GB: Euhm, kijk ik was toen eigenlijk al in een periode dat ik eigenlijk ook met alles heel cerebraal bezig was; met alles zo eenvoudig mogelijk te houden en het is eigenlijk zelfs al vanaf 1978 dat ik, zoals jij daarjuist al zei, afstand begon te nemen van heel het artistieke gebeuren en het artistieke milieu. Ook het werk dat ik toen toonde op de Biënnale van Venetië is toen door sommigen heel goed en door anderen heel slecht ontvangen geweest. Ik ben dus naar de Biënnale van Venetië geweest met die hele grote foto’s en ik heb dat werk, dus die
grote papieren foto’s, door de verschillende zalen met paplijm tegen de muur geplakt als een lijn door alle verschillende zalen. Maar dat kwam eigenlijk heel brutaal over en dat was mijn houding toen eigenlijk ook. Een beetje zeggen van: oke verwacht nu niet van mij dat ik die foto’s allemaal mooi ga inkaderen of in een lichtbactera ga zetten. Dat hoopten ze natuurlijk wel want dat was nu eenmaal de gaande manier om met foto’s te werken. Dat wou ik helemaal niet. Ik wou helemaal niet aan esthetisme beginnen doen of met een meerwaarde proberen te geven aan mijn werk door een mooie kader toe te voegen of een andere presentatie. Dus dat was eigenlijk een heel brutale manier van mij om mijn werk naar voren te brengen. Voor sommigen was dat brutaal en niet erg respectvol maar dat was ook wel mijn bedoeling: Ik wou niet aangenaam overkomen. Andere mensen hebben dan weer gezegd: dat is sterk, dat is goed. Zo’n situatie is natuurlijk onvermijdelijk als je met extremen werkt. Er is
ook een periode geweest dat ik mijn werk absoluut zo eenvoudig mogelijk wou houden en mij concentreren op iets zuivers en op een zeker eenvoudig statement. Het is dan eigenlijk in de jaren 1980 of iets van tevoren dat ik eigenlijk bezig was met gevoelige apparatuur te werken die alles registreerde naar gevoeligheid. Er was een hele panopie van toestellen die gevoeligheid kunnen registreren. Die encephalograph hoorde daar bijvoorbeeld ook bij. En
één van die toestellen was ook de thermohygrograaf. In 1980 heb ik die dan voor de eerste keer gebruikt bij een tentoonstelling in Brussel. Ook in die periode heb ik toen al dat statement gemaakt van: elke thermo-hygrograaf is mijn werk en met alles is alles gedaan. Toen heb ik volledig afstand kunnen nemen van alles. Door dat zich toeeigenen van de thermo-hygrograaf was voor mij een ideale oplossing. Dat was een flash die in 1 keer gekomen was. Op een keer zag ik dat staan in een klein museum in Spanje. Het stond daar mooi op een sokkel tussen de andere sculpturen en ik zeg ‘verdorie dat is het, dat is het antwoord.’ Ik hoef enkel maar te zeggen: Die thermo-hygrograaf dat is mijn werk en daar blijft het bij en ik doe niets anders meer. Mijn werk bestaat en het staat in alle musea, het is overal aanwezig dus ik moet niet meer het milieu beginnen contacteren om mij te
promoveren. Ik kan me helemaal terugtrekken, alles is volledig, alles is ten einde. Dan heb ik een hele tijd met die thermo-hygrograaf blijven doorwerken, tot nu zelfs. Dat is eigenlijk een definitieve beslissing geweest. Daarna zijn er andere statements bijgekomen die nog radicaler geformuleerd werden zoals op de Biënnale van Parijs. Dat is nog altijd gaande. Dan zitten we verder dan het videowerk natuurlijk.

GB: Cirque Divers, dat was in Luik?

GB: Ik was toen aanwezig maar ik was het helemaal vergeten.

GB: Nee, helemaal niet. Ik weet zelfs niet welk werk er toen getoond is geweest.

GB: Dat weet ik niet. Of dat opgelitst is in twee avonden of dat alles op één avond is gebeurd, dat weet ik niet.

GB: Weet ik ook niet meer. Maar de naam Tréfoit zegt mij nog wel iets.

GB: Mogelijk.

GB: Hoe dat onderlinge contact daarna buiten mij gelopen is dat weet ik niet. Ik heb dat niet zelf teweeggebracht en ik ben daar ook niet van op de hoogte. Die mensen zullen elkaar waarschijnlijk wel gekend hebben en die zullen mijn werk gekend hebben.

GB: Die woonden in Raeren, in het Duitssprekend gedeelte van België. Helemaal tegen de grens met Duitsland woonden ze.

GB: Maar die Leisgens werkten toch ook al samen met het museum in Gent en waren toen al heel bekend. In MTL toonden zij ook werk.

GB: In het ICC werd ook werk van hen getoond. Ook in Luik. Die dame was daar ook heel actief mee bezig, wat was haar naam weer?

GB: Ja, Manette Repriels. Ze heeft daarna ook een galerij gerund.

GB: Ja, zij was ook erg actief bezig met de familie Leisgen.

GB: Dat herinner ik mij niet meer. Ik kan me wel nog inbeelden dat ik zat tegenover het scherm. Ik denk dat het eigenlijk alleen tonen was. Ik weet niet meer of het getoond werd op een monitor of dat het geprojecteerd werd op het scherm. Ik denk op een monitor eigenlijk.

GB: Neen, helemaal niet. Dat was toen ik nog tekeningen toonde. Dat was in 1974?

GB: Goh, wie zat daar achter?

GB: Dat weet ik niet. En door wie ik daar ben gekomen weet ook ik niet meer. Hij wou toen eigenlijk ook maar alleen tekeningen. Die tekeningen waren ook maar gewoon herhalingen van hetzelfde krabbeltje op papier, zal ik zeggen. Of misschien hetzelfde kruisje een paar honderd keer op papier. Dat zijn nog voorhistorische werken. Maar ja dat was toen eigenlijk helemaal het begin.

GB: Ik denk van wel. Maar was dat in Buenos Aires? Er was toen ook iets van ‘ Non-realised projects ‘ maar dat weet ik niet goed meer. In welk jaar zou dat moeten geweest zijn wat u zei?

GB: Ik denk niet dat ik daarbij was. Die Non-realised projects was nog iets anders. Ik geloof dat dat in Mexico was.

GB: Dan kan dat wel. En wat heb ik toen opgestuurd als project dat nog niet gerealiseerd was? Dat weet ik niet meer. Het was eigenlijk de bedoeling een repertoire van ongerealiseerde werken van kunstenaars samen te stellen. Was dat ook in samenwerking met het ICC in Antwerpen?

GB: Is het daar dat Daniël Weinberger zijn werk getoond heeft in die kelder op het ICC? Dat was een videoperformance denk ik.

GB: Dat zal dan met een andere tentoonstelling geweest zijn. Dan verwar ik het.

GB: ja.

GB: Trans Art Express, wat was dat nu weer? U doet zo van die lichtjes branden. Was het op Trans Art Express dat Weinberger zijn werk getoond werd?

GB: Ahja, Trans Art Express. Die hebben toen een tentoonstelling georganiseerd op het Place Flagey. Het is daar dat ik voor het eerst mijn thermo-hygrograaf getoond heb.

GB: Daar heb ik geen videowerk getoond. Is er op die tentoonstelling videowerk van anderen getoond?

Gb: Ja, dat kan want het staat me niet voor dat daar echt een video-installatie aanwezig was.

GB: Dat Trans Art Express was een initiatief van verschillende kunstenaars waar ik eigenlijk ook bijhoorde. Of verwar ik het nu met die ene persoon? Daarna heeft hij ook een boekshop gehad met enkel kunstenaarsboeken. Hij heeft ook een galerij gehad daarna. Ik ga niet op zijn naam komen maar die zal wel vermeld staan in de catalogus.

GB: In welk jaar? 71?

GB: Daar heb ik niet rechtstreeks aan deelgenomen.

GB: Ahja, meneer De Bruyn! Die runde galerie d.

GB: Ik was toen wel een goed contact met meneer De Bruyn. Hij heeft zijn galerie daarna wel gesloten maar is toch actief gebleven door bepaalde kunstenaars uit te nodigen en ook concerten te organiseren met bepaalde muzikanten die repetitieve muziek speelden. Maar welke werken hij toonde in zijn galerij dat weet ik niet.

GB: Dat zou ik echt niet weten. Wie was er eigenlijk in nauwe betrekking met meneer De Bruyn? Dat was altijd wel een personage die -

GB: Ik weet dat hij toen wel in contact stond met mensen van Plan K. Maar of dat nu echt een nauw contact was of een samenwerking rond bepaalde projecten, dat weet ik niet meer.

GB: Ja, in Parijs heeft Duran Ducer wel veel videowerken getoond in zijn galerij. Ghislain Mollet-Viéville heeft ook bepaalde video-installaties getoond denk ik. Daar staat me ook wel vaag iets van voor dat hij in zijn galerij videowerk getoond heeft maar of dat aankopen waren voor zijn collectie die daar getoond werden of was het op zijn initiatief dat hij bepaalde realisaties vroeg aan bepaalde kunstenaars, dat weet ik niet zo juist. Maar dat is dan in Frankrijk en niet in België. Voor de rest weet ik niet direct iets. Het liep in die jaren ook een beetje op zijn einde he, video. Alz dat was nog tot 1985.

GB: Ahja, Rue Saint-Anne dat was ook hier in Brussel?

GB: Ah, aan de zavel. Ja daar is wel iets gebeurd toen. Wie heeft dat gerund?

GB: Ik heb daar eigenlijk wel nooit iets mee gedaan of ik zou toch niet meer weten wat. Ik weet ook niet goed wat daar heeft plaatsgevonden.

GB: Kunstenaars die voor mij belangrijk waren , goh. De grote namen als Spike natuurlijk en degene die de grote splash maakte, zijn naam ontsnapt me nu even. Dat zijn van die erg monumentale installaties. Dat zijn heel sterke werken. Maar het zijn soms mensen die op een heel discrete manier bezig zijn die soms interessant werk maken. Maar ik ken er zo direct geen. In Deurne is ook ooit een videowerk tentoongesteld en dat was eigenlijk ook een inititatief van een kunstenaarsgroep, hoe heette ze weer? Die hadden ook een installatie gemaakt waarbij er op de vensters kalkpapier aanwezig was en dan werden ’s nachts vlammen geprojecteerd op de ruit, dus op dat kalkpapier. De eerste nacht was de brandweer dan ook gealarmeerd. Maar die hebben dan ook nog wel andere tentoonstellingen georganiseerd maar hoe heette dat collectief?

GB: Wacht, Foundation zit er wel bij maar dan was er een naam bij van iemand. Zij hadden ook een kleine uitgave op stencil-papier.

GB: Ja, het zal waarschijnlijk dat zijn.

GB: Daar neem ik afstand van. Als je naar zoveel mogelijk authenticiteit wil gaan, respecteer je natuurlijk de monitor maar er zijn natuurlijk ook heel oude monitors dus waar is dan de limiet?

GB: Ik heb daar eigenlijk geen eisen in.

GB: Ja, tuurlijk. Ik weet niet in welke mate het museum van Gent dat als hun eigendom beschouwt. Ik heb daar persoonlijk ook geen kopie van gehad eigenlijk. Dus dat moeten jullie dan maar afspreken maar ik heb daar persoonlijk helemaal geen probleem mee.